Het mooiste woord

Sumimasen

Net terug van weer een fantastische reis naar Japan en nu dan eindelijk mijn eerste blog.

Ik houd van reizen, laptop mee, zodat ik overal aan mijn opdrachten kan werken. Japan is mijn favoriete bestemming en niet alleen omdat mijn zoon, schoondochter en kleinkind daar wonen. De prachtige natuur, afwisselend ruig en lieflijk, blijft overweldigend en dan als tegenstelling de metropool Tokyo. De stad die bruist, overvol maar nooit benauwd is, het gevoel van veiligheid dat ik er ervaar. De mensen die ik ontmoet zijn vriendelijk en beleefd en altijd gastvrij.

In Yanaka, een van de oudste wijken van Tokyo, belanden wij in een piepklein cafeetje, gerund door twee dames. We bestellen koffie ('yes, hotto please') en wijzen iets zoets aan op de kaart, opgeleukt met foto`s van de gerechten, zodat we krijgen wat we voor ogen hebben. De dames komen druk pratend bij ons zitten, spreken een half woordje Engels en een hoop Japans waar we weinig van begrijpen. Er worden selfies gemaakt en we krijgen snoepjes en origami vogeltjes.

We wisselen visitekaartjes uit, een Japanse traditie die gepaard gaat met veel beleefdheden en buigingen. Mijn logo maakt hen enthousiast, nog meer vogeltjes. Ik leg de dames uit wat ik doe: 'tekstschrijver, yes, writer ... no, nó writer like Murakami!' Maar ja, hoe leg ik dan mijn beroep uit om het voor hen begrijpelijk te maken. Het is vast niet gelukt, want de dames lijken al te zeer onder de indruk.

Na een laatste selfie nemen we afscheid met veel sumimasen. Als je weinig kaas hebt gegeten van het Japans zit je met dit ene woordje al behoorlijk goed. Het betekent: excuse me, I`am sorry, thank you en pardon? en is dus vrij multifunctioneel. Je kunt je er geen buil aan vallen, zeg maar.

Sumimasen lieve dames en sayonara, denk nog eens aan mij.